เคยนั่งดูเพื่อนเล่นจนจบแมตช์ไหมครับ? เพื่อนของเราที่สู้อุตส่าห์ซ้อมกันมานานเป็นแรมปี กินด้วยกัน นอนด้วยกัน ไปไหนไปกัน แล้ววันหนึ่งที่ฤดูกาลแข่งขันมาเยือน กลับกลายเป็นเราที่ต้องนั่งดูอยู่ที่ม้านั่งสำรอง มองดูเกมอย่างตั้งใจ ทั้งที่ดูเหมือนว่าเราไม่มีส่วนใดๆ กับผลการแข่งขันนั้นเลย ชัยชนะในวันนั้นเป็นเรื่องของเพื่อนผมทั้ง 11 คนและโค้ชเท่านั้น แม้ว่าผมจะคอยสบตาโค้ชทุกครั้งเมื่อเขามีทีท่าจะเปลี่ยนตัวผู้เล่นก็ตาม

และ

เฝ้ารอคอยโอกาสที่โค้ชจะเรียก…..

เรื่องนี้ผ่านมาน่าจะ 10 กว่าปีได้แล้วครับ ผมในตอนนั้นเรียกได้ว่าอะไรก็ได้ขอให้ได้เล่นบาสเป็นพอ ผมยอมเลื่อนวิชาเรียนไปนั่งเรียนกับเซคอื่น เพื่อจะได้ซ้อมบาสกับเพื่อนๆ ในทีม ผมกลับบ้านคนสุดท้ายทุกทีแม้จะต้องนั่งรถถึง 3 ต่อเพียงเพราะแค่อยากจะชู๊ตลงอีกซักลูกหนึ่ง และผมคำนึงถึงบาสเกตบอลทุกเวลาที่ไม่ได้หลับตา…ชีวิตของผมมีแต่บาสเกตบอลโดยไม่มีเงื่อนไขใด

เมื่อเสียงนกหวีดหมดเวลาการแข่งขันดังขึ้น เกมที่สูสีมาตลอด 4 ควอเตอร์จบลงและชัยชนะอยู่ในกำมือของพวกเรา มันเป็นแมตช์ชิงอันดับ 3 ซึ่งหมายความว่าเรามีเหรียญทองแดงกลับบ้าน ทุกคนดีใจกระโดดโลดเต้น ผมพาความรู้สึกสีเทาๆ เดินเข้าห้องน้ำและขังตัวเองอยู่ในนั้นนานพอที่จะทำให้น้ำตาแห้งลงไป

ไม่มีใครถามถึง ไม่มีใครตามหา ผมปลีกตัวออกมารอเวลากลับบ้าน และยังคงเฝ้าถามตัวเองทุกวันว่าทำไมผมเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ลงเล่น ผมไม่ได้บาดเจ็บ ผมเข้าใจเกมเป็นอย่างดี และที่สำคัญคือผมมั่นใจว่าผมเองก็มีฝีมือ

โค้ชไม่ได้บอกเหตุผลที่ไม่เลือกผม หรือไม่โค้ชก็ไม่มีโอกาสได้บอก เพราะผมเองเลือกเดินออกจากทีมมา และหันหลังให้กับบาสเกตบอลโดยสิ้นเชิง เสื้อบาสหลายตัวถูกพับเก็บไว้ด้านในสุดของตู้เสื้อผ้า รองเท้าบาสเก่าเก็บจนต้องโละทิ้ง ผมเติบโตสู่ชีวิตวัยทำงาน โดยที่ความรู้สึกสีเทาๆ เหล่านั้นก็ยังวนเวียนอยู่ลึกๆ ในหัวใจ

หลายปีให้หลัง ผมกลับมาเล่นบาสอีกครั้งด้วยเหตุผลที่ผมเองก็ไม่แน่ใจ รู้เพียงแต่ทุกครั้งที่ผูกเชือกรองเท้าและเดินลงสนาม ความกระหายในการโยนลูกให้ลงห่วงมันบอกให้ผมต้องเล่น เล่นให้สมกับที่หยุดเล่นมานาน หัวใจสูบฉีดและดูเหมือนว่าความหมายในชีวิตเริ่มกลับมา ผมพาตัวเองกลับเข้าสู่โหมดการแข่งขันอีกครั้งในลีกเล็กๆ ที่ประชาชนจัดกันเองหรือที่เรียกกันว่าบาสงานวัด…และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่โค้ชไม่เลือกผม ซึ่งผมก็กำลังจะหันหลังให้อีกครั้ง

ตลอดชีวิตการเล่นบาสฯ ของผมนั้นไม่เคยกังขาในบาสเกตบอลเลย นี่คือสิ่งที่ผมรักโดยที่ไม่มีเงื่อนไขอย่างแท้จริง ความรู้สึกผิดอย่างเดียวของผมก็คือเลือกที่จะหันหลังให้บาสเกตบอลเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว

วันนี้ผมเลือกหันหลังให้โค้ช ไม่เอาทีมใดๆ และไม่ลงแข่งขันรายการใดอีกแล้ว ผมเพียงแค่อยากเล่นบาสไปจนกว่าวันหนึ่งจะเล่นไม่ไหว ผมไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนร่วมทีมเพราะทุกคนที่เล่นบาสด้วยกันคือทีมของผม ผมไม่ต้องการชัยชนะเพราะการได้เล่นบาสเมื่ออยากเล่นคือเป้าหมายสูงสุดในชีวิตผมแล้ว

ผมในตอนนี้เรียกได้ว่าอะไรก็ได้ขอให้ได้เล่นบาสก็พอ….